Scheiden in liefde, uit liefde

Scheiden in liefde, uit liefde, We weten ondertussen dat relaties die niet meer gebaseerd zijn op werkelijke verbinding moeizamer verlopen en vaker eindigen in een scheiding.
Het kan de indruk geven dat er niet meer echt geknokt, gevochten en gestreden wordt voor elkaar, dat geliefden elkaar te snel opgeven en nog sneller doorgaan naar de volgende liefde.

Waarom ik dit toch wel wat genuanceerder bekijk en belicht vanuit een veranderende tijdsgeest waarin de patronen rond verwachtingen in een liefdesverbinding veranderd zijn en nog verder onderhevig zijn aan verandering.
In heel wat goeie lectuur kan je lezen hoe en wanneer de verandering zich begon te manifesteren ( ik verwijs hier graag naar de boeken van Monique Leurinck, Monique Timmers, Sonia Bos…die duidelijk de veranderingen weten te omschrijven en helemaal herkenbaar zijn).

Misschien is wel deels een gegeven dat geliefden te snel opgeven, te snel het kind met het badwater weggooien…wie zijn wij om hierover te oordelen?
Misschien is het wel door de voorheen te sterk geïdealiseerde voorstelling ‘ tot de dood ons scheidt ‘ wel gebaseerd op een ideaal, vanuit hetgeen ons gepredikt werd vanuit geloof en het geloof in een hemel en een hel….gebaseerd uiteindelijk op de angst verguisd te worden naar de hel indien het huwelijk niet zou worden uitgezongen tot het einde, tot de dood.

Hoeveel geliefden zijn nu nog samen omdat er kinderen zijn voor wie ze zich verantwoordelijk voelen, en mochten er geen kinderen zijn, al langer de stap zouden gezet hebben een einde te maken aan de relatie.
Dit wordt dan maatschappelijk gezien als bewonderenswaardig, een ultiem bewijs van hun liefde voor de kinderen.
Is dat waar? Is dat écht een ultiem bewijs van liefde voor de kinderen?

Heb je al eens naar een kind geluisterd dat in een gezin opgevoed wordt waar het kind voelt en weet dat de ouders niet(meer) van elkaar houden, niet ziet dat de ouders lief zijn voor elkaar, elkaar een kus geven, elkaar teder aanraken, op een fijne manier met elkaar omgaan? Het kind vertelt spontaan wat het weet, ziet, voelt ….en dit beïnvloedt zonder twijfel de verdere ontwikkeling van het kind rond relatievorming. Het kind is al sowieso loyaal naar de beide ouders en doet er vaak alles aan om mama en papa bij elkaar te houden door zich aan te passen of door symptoomgedrag te vertonen ( lastig, dwars, liegen, agressief, teruggetrokken, depressief…).
Heb je al eens naar kindertekeningen gekeken van een kind dat in een gezin leeft waar het emotioneel koud en kil is tussen de ouders?
Hoe dan ook, hoe jong een kind ook is….een kind geeft altijd volgens mogelijkheden weer hoe het eraan toegaat in het gezin.
Ik hou zeker geen pleidooi voor ‘ scheiden dan maar als makkelijkste weg ‘, integendeel , maar even stilstaan bij de niet uitgesproken boodschappen die een kind vaak reeds op jonge leeftijd meekrijgt, dat liefde, warmte, genegenheid koud en kil is, met strijd gepaard gaat, lijden is….hiermee is de basis al gelegd: “liefde is pijn, liefde is niet te vertrouwen, liefde is niet echt, liefde is schreeuwen, roepen, tieren, verwijten…..enz….” .

Laat het even op je inwerken….verplaats je even in de gevoelswereld van het ook kleine jonge kind, want ook jonge kinderen weten, voelen, zien méér dan je als volwassene kan bedenken.
Ik hoor nogal eens onterecht : ‘ Ja maar mijn kind is nog te klein om het op te merken, die weet van niets ‘. Dit ontkracht ik ten stelligste, na jaren werken met gezinnen, kinderen heb ik ervaren dat een kind beter weet en hier ook onder lijd, omdat een kind van nature uit pure liefde is en niet begrijpt waarom zijn ouders koud, kil, brutaal, gewelddadig …..zijn, terwijl het kind één en al liefde is.
Elkaar loslaten is een proces, een rouwproces ….en ik ken niemand die hier vrolijk ‘ doei, ik ben weg ‘ zegt….vaak gaat er een hele tijd aan vooraf van proberen, twijfelen over de stap zetten of niet, en wat met de kinderen, wat met de familie, vrienden, ons huis enz…….scheiden is arbeidsintensief en dubbel zo moeilijk als de strijd wordt aangebonden over kinderen en materiële issues.
Het is altijd een heel jammere situatie waar kinderen als ‘pion ‘ en soms letterlijk als ‘ spion ‘ worden gebruikt ( was eigenlijk een vorm van emotioneel misbruik is) zonder stil te staan bij het kind, waar een kind getuige is van het steekspel tussen twee mensen van wie een kind onvoorwaardelijk houdt en niet wil kiezen tussen de éne of de andere ouder, laat staan de strijd die verder uitgespeeld wordt op materieel vlak.
Er zijn geen winnaars in dit steekspel, slechts verliezers, waarin het kind meer emotionele schade oploopt dan voor mogelijk wordt gehouden.

Hebben ouders die zich laten verleiden tot dit emotioneel/materieel steekspel één momentje aan het kind ( of het gezin) gedacht, aan de gevolgen voor de verdere emotionele groei , het beeld dat het ondertussen heeft opgebouwd rond liefde, relatie, loslaten…

Los-laten in liefde voor jezelf én diegene met wie je ooit hoopte oud te worden en los-laten uit liefde voor jezelf en diegene met wie je ooit hoopte dat dit tot het einde der dagen zou blijven duren én uit liefde voor je kind ( eren) om hen te leren in wijsheid om te gaan met de realiteit van het leven met name los-laten in dankbaarheid om wat is geweest , om de liefde en warmte die hen verbonden heeft en het nu tijd is om jezelf en de ander het recht te gunnen zich opnieuw , na verloop van tijd, open te stellen voor de enige constante nl de liefde.
Dat is waar het kind recht op heeft: de garantie dat het niet verscheurd wordt in het maken van keuzes maar de onvoorwaardelijke durende liefde van de beide ouders, de garantie dat de beide ouders elkaar echt het allerbeste gunnen in hun verder leven, de garantie dat de beide ouders de fijne draad van respect zuiver kunnen houden.
Ik geloof echt dat dit kan….als dat diepe gekwetste ego maar onder ogen wil zien dat een relatie zijn beste tijd heeft gehad en dat er geen verder potentiële groei meer is. Dat is de eerste stap naar ‘ aanvaarding ‘ en zoals in elke rouwverwerking is aanvaarding, acceptatie de allereerste stap van de veel te nemen stappen om tot het loslaten te kunnen groeien.

Dr Elisabeth Kübler – Ross heeft hierrond prachtige diepzinnige werken rond geschreven en een mooi ingegrijpende autobiografie, is het boek van Willemijn Bessem…

Loslaten is veel meer dan ‘ uit elkaar gaan ‘…de dag dat je op een manier kan terugkijken op je voorbije relatie dat je er niet meer boos om wordt, diep verdrietig….heb je echt losgelaten, tot op een diep zielsniveau…velen starten een nieuwe relatie met de nog niet verwerkte emoties van een eerdere relatie, laat staan dat er de bereidheid is om gekwetste gevoelens vastgehouden worden en de gekwetste ouder zelfs helemaal niet wil loslaten en heel veel ellende toewenst….zo ver kan het gaan.

Loslaten is hard werken, is met de billen bloot durven gaan, je ziel laten zien, jezelf binnenste buiten keren, het kan zelfs inhouden dat je je meest duistere kanten naar de oppervlakte brengt, niets inhoudt…als het echt heel heftig is ( als de keuze van scheiding éénzijdig in gang wordt gezet en de ander niets anders kan dan aanvaarden) raad ik oprecht professionele te zoeken, soms kan je dit niet alleen dragen.

Als beide ouders in vrede, in liefde, in dankbaarheid elkaar kunnen loslaten is dit ook een geschenk voor zichzelf, hun kind (eren) in eerste instantie…het diep ingrijpende en zo mooie autobiografische boek van Willemijn heb ik niet droog gelezen, omdat dit ook geschreven is zoals ik het voel en zoals ik weet dat het echt kan…dwars doorheen het proces gaan, zodat je er gelouterd doorheen komt. Het is een mes dat langs twee kanten snijdt…het is maar aan de ouder te kiezen welke kant ze zelf willen dat het uitgaat.
Spiritueel diepzinnig loslaten in dankbaarheid voor de tijd die je samen hebt gehad om het beste uit de relatie te halen….wat denk jij?

Geloof jij dat dit kan? Ik weet dat in real life zoveel andere situaties zijn waarin misbruik, mishandeling….plaatsvinden, dan nog stemt het de vraag met welke aangeleerde patronen een partner aantrekt die de ander mishandelt, misbruikt, vernedert, bedriegt…..

Relaties staan nu sterk onder druk, dat heb ik al in een eerder blog geschreven. Relaties die nu aangegaan worden vanuit een geestelijke hartsverbinding hebben een mooi vooruitzicht, al kan niemand beloven tot het einde der dagen, relaties die nu sterk en heftig aan het schipperen zijn tussen blijven of doorgaan kunnen hier krachtig doorgroeien en transformeren naar een hartsverbonden samen-zijn en relaties die gebaseerd zijn op strijd….zullen op een dag ook wellicht gezonde keuzes maken.
Ik geloof dat we allen meegenomen worden in het proces van hartsverbonden relaties, de één wat vroeger en sneller dan de ander, maar ik geloof echt dat dit nu aan de gang is.

Voor iedereen die deze situatie herkent, wens ik met mijn hele hart alle goeds toe….
En met mij alle collega’s bij paragnost Eddie…omdat we ook doorheen veel processen zijn gegaan en jou hierin vanuit ons hart op weg kunnen helpen, met adviezen die je dichter bij je hart brengen…uit de strijd, maar in liefde gedragen.