Loslaten is moeilijk, hoe komt dat?

Loslaten is moeilijk, hoe komt dat? Wie moeite heeft met loslaten, leeft, zonder het te weten, vanuit angst. Angst denkt altijd dat hem iets kan overkomen. Angst heeft in zich een leegte. Angst grijpt wat die grijpen kan, met name op gebied van liefde en relaties.

Angst is altijd aan het nadenken, bewust, maar vaak onbewust. Doe ik het wel goed genoeg, vind de ander mij echt wel leuk. Angst is volledig op de ander gespitst. Zodra de ander een iets ander gedrag vertoont, wordt het direct op zichzelf betrokken en staan ze doodsangsten uit, dat de ander niet meer gelukkig is met hem of haar.

Constant wordt er getwijfeld, laten ze beslissingen over aan de ander. Vertonen ze pleasegedrag, geven ze niet aan wat hun dwarszit. Soms vallen ze uit en berg je dan maar. De partner begrijpt er dan vaak niet zoveel van.

Die krijgt dan ineens van alles voor de voeten gegooid. Diegene die moeite heeft met loslaten, kropt alles op, maar is constant verwikkeld met zichzelf in een innerlijke strijd. Dat betekent dat ze altijd op hun hoede zijn en alert. Dat zorgt er voor dat ze vaak emotioneel zijn. Tegen het kinderachtige aan. Ze willen goedkeuring en horen, als bevestiging dat ze goed genoeg zijn.

Met dit gedrag duwen ze hun partner volledig van zich af. Die zit niet te wachten op een moeder en een kind. Die wil een partner naast zich zien. Als dan de eerste barsten ontstaan en ook de ruzies, ligt het nooit aan diegene die vanuit de angst in het leven staat.

Die is zich nergens van bewust, die doet alles heel goed en heeft geen kwaad in zich. De partner is het lijdend voorwerp en als die dan ook nog vertrekt, is de achterblijver volledig overstuur. Die kan en wil niet loslaten.

Begrijpt er ook helemaal niets van, waarom dit hem of haar overkomt. Ze hebben altijd klaargestaan, de ander in alles zijn gang laten gaan. Hoe is het mogelijk, stand voor dank. We spreken regelmatig als medium of paragnost van Eddie.EU mensen die hierin zijn beland.

Ze houden zo verschrikkelijk veel van de ander, dat die nu weg is, het kan niet, het mag niet. Het ligt niet aan hun. En ze willen alleen maar weten wanneer die weer terugkomt. Als je uitlegt waar het aan schort, zal de een er niet open voor staan. Een klein aantal wel. Gelukkig maar, want dan kunnen ze de gedachten over het verlies enigszins loslaten.

Jaren kunnen er overheen gaan, voordat ze zichzelf weer een klein beetje terugvinden. Nog steeds er van overtuigd dat het niet aan hun ligt. Ze blijven willens en wetens vasthouden aan deze partner dat die terugkomt.

Maar vaak komt deze partner niet meer terug. Die heeft op de relatie een volledig ander beeld. Die kon en mocht niets zelf doen. Werd voor zijn of haar gevoel niet voor vol aangezien. Werd niet betrokken in beslissingen. Alles werd geregeld, gepland, georganiseerd, zonder enige inbreng van zijn of haar kant.

Diegenen die zo hun relatie invullen, kunnen niet loslaten. Ze handelen zo om de volledige controle te hebben. Zodra die er niet is, slaat paniek toe. Daaruit kun je al opmaken dat loslaten, wat een vorm van overgave is, voor hun niet kan.

Ze hebben dit alles niet in de gaten, ook niet dat ze zelf de relatie volledig ondermijnen. Het ontbreekt ze aan liefde. Die maskeren ze door alles te willen regelen voor de ander. Maar dat is nou net de valkuil, waardoor de ander verdwijnt. Harde lessen voor diegenen die niet kunnen loslaten. Het overkomt ze, om te leren wel los te laten, maar dat ontdek je pas jaren achteraf. Althans diegenen die er voor open staan er mee spiritueel aan de slag te gaan.