Wie staat er bij stil zichzelf te verliezen?

Wie staat er bij stil zichzelf te verliezen? Weet je, we zijn angstiger om onze partner te verliezen, ons huid, ons geld, onze spullen, dan dat we bezig zijn er bij stil te staan, onszelf te verliezen. Hier zit exact de kern waarom de mens zijn eigen leven niet leeft.

Spiritueel gezien klopt er een heleboel niet. De mens wordt niet centraal gezet, al denken we van wel. De mens zelf heeft dit niet in de gaten. Die wordt zo geprogrammeerd dat die bang is en met een constante angst rond te lopen, alles om zich heen kwijt te raken.

Zonder er erg in te hebben, handelen we bij alles vanuit ons denken vanuit angst. Om die reden zijn we altijd bezig het goed te doen, onszelf aan de kant te zetten. Niemand, maar dan ook niemand die stilstaat bij het feit zichzelf te verliezen.

Onbegrijpelijk voor ons spiritueel consulenten werkzaam voor Eddie.EU. Waar komt het, als het er in het leven op aankomt, op aan? Zeg het maar. Dat je er toch levend uitkomt, of niet? Dan staat er een batterij hulpverleners klaar vanjewelste.

En ondertussen denkt de mens nooit aan zichzelf, nooit. Hier gaat toch iets vreselijk mis? Dan klopt er toch iets niet? Iedereen zou er toch als kind al van doordrongen moeten worden zichzelf, op geen enkele manier in iets te kort te doen?

Daarmee helpen we in één klap zoveel problemen tegelijkertijd de wereld uit. Maar het lijkt wel of dat niet mag! Het lijkt er op dat het niet de bedoeling is dat we leren onszelf in het leven niet te verliezen. Beeld je even in, dat je met die gedachte in het leven staat.

Ga je jezelf dan aan de eerste de beste weggeven, die jou leuk vindt? Of neem je de tijd de ander door en door te leren kennen, omdat je in je achterhoofd denkt. Rustig aan, ik ben belangrijk, ik ga niet voor de eerste de beste.

Beeld je ook eens in hoe je dan voor jezelf zou zorgen, als je er je bewust van bent dat je nooit jezelf moet verliezen. Ga je dan ongezond eten, toegeven aan een verslaving? Je uit de naad werken voor een baas die de macht over je wilt hebben? Ga je dan niets zeggen als een ander jouw grenzen overschrijdt?

Dat gebeurt dan allemaal niet. Wat een feest, wat een heerlijkheid. We zouden elkaar dan ook veel meer gunnen, want iedereen is er van doordrongen het beste voor zichzelf te willen hebben en dan gun je het een ander ook.

Zie je hoe bizar of het is, dat we nu altijd angstig rondlopen, niet stilstaan wat die angst met onze lichamelijke en geestelijke gesteldheid doet en om die reden we dus schijnbaar eerst in een diep gat moeten vallen. Onszelf compleet moeten kwijtraken om dan tot het besef te komen pas van, ik ben belangrijk.

Op de een of andere manier accepteren we dit zelfs ook nog als mens. Als een soort van onderstroom blijven we maar opkijken naar anderen. Willen we zijn zoals anderen en geven we onszelf weg aan een ander, zonder te kijken of die het beste met ons voor heeft.

Zijn we blij als we werk hebben. Of we qua uren en werk worden misbruikt, worden onderbetaald. Ja, we weten het wel, maar we nemen er toch schijnbaar genoegen mee. Bang om die kruimels ook kwijt te raken. Zie je hoeveel of we toelaten? Wat ons niet dient en het de hoogste tijd wordt allen op te staan. Het heft in eigen handen te nemen. Niet meer bang te zijn en te gaan leven met de onderliggende gedachte, datgene wat het belangrijkste is, dat ben ik en ik ga er voor zorgen mijzelf nooit te verliezen.